Πρωτομαγιά σήμερα και μέρα μεγάλης περισυλλογής. Μέρα σκέψης για τους αγώνες και τις κατακτήσεις των εργατών. Κατακτήσεις που μέσα σε λίγους μήνες, με την ανοχή όλων μας, έχουν καταργηθεί.
Είναι περίεργο να τιμούμε σήμερα, με απεργία, τους αγώνες των εργατών του Σικάγο για οχτάωρο στην εργασία τη στιγμή που βρισκόμαστε σε δυσμενέστερη εργασιακά θέση. Με μερικά απασχολούμενους, με τρίωρα και τετράωρα, με συμβασιούχους χωρίς συμβάσεις, με ανύπαρκτους μισθούς και συντάξεις με ανεργία που ξεπερνάει το 35%, γιατί ο "εργαζόμενος ημιαπασχολούμενος" που αμείβεται με 300€ και 400€, άνεργος είναι, με γενική αναρχία στις εργασιακές σχέσεις, με ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, με ανύπαρκτη αγροτιά και με καταργήσεις σχολείων για να εξασφαλίσουν μελλοντικούς αγράμματους.
Ας αρνηθούμε ότι μας καταστρέφει, μας εξοργίζει μας εξαθλιώνει. Μην επαναπαύεστε στην σημερινή πρόσκαιρη επιτυχία σας. Θα έρθει όλων η σειρά. Γιατί στόχος τους είναι το σύνολο του πληθυσμού. Ας αρνηθούμε τώρα και ας παλέψουμε για την αλλαγή της ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Φυσικά τέτοια μέρα δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τη γέννηση του μεγάλου ποιητή Γιάννη Ρίτσου ο οποίος ένιωθε πολύ περήφανος γιατί γεννήθηκε μία τέτοια μέρα που είναι συνυφασμένη με τους αγώνες των εργατών ανά τον κόσμο. Καταπληκτικός και ο "Επιτάφιος", το ποίημα που έγραψε με αφορμή τη φωτογραφία που είδε από τον 25χρονο νεκρό διαδηλωτή Τάσο Τούση, οδηγό από το Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης, μια τέτοια μέρα το Μάη του 1936, στην μεγάλη καπνεργατική και έπειτα πανεργατική απεργία της πόλης.
Οι σύντροφοί του τον μεταφέρουν πάνω σε μία πόρτα στη κλινική "Ανδρεάδη" όπου εκεί διαπιστώνεται ο θάνατός του. Έπειτα με τον ίδιο τρόπο, πάνω στη πόρτα, πηγαίνουν πορεία προς το Διοικητήριο.Η μητέρα του, που έχει βγει ήδη στο δρόμο μαθαίνει για το θάνατο του γιου της αλλά δε σταματάει τη πορεία η οποία φθάνει στο "Αλκαζάρ". Εκεί τους σταματάει ένα τανκ, έχει κηρυχθεί στρατιωτικός νόμος, Όταν οι διαδηλωτές θέλουν να προχωρήσουν το τανκ ανοίγει πυρ. Οι διαδηλωτές αφήνουν την πόρτα με το νεκρό στο δρόμο και εκεί η μάνα γονατίζει και μοιρολογά. Η φωτογραφία δημοσιεύεται την άλλη μέρα στο Ριζοσπάστη και ο Ρίτσος συγκλονισμένος γράφει τον Επιτάφιο.
"Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,
πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;"
καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου