Μία Πραγματική Ιστορία

"Βρισκόμαστε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, ξημέρωμα Δευτέρας. Συννεφιά έξω, δεν σου κάνει καρδιά να σηκωθείς. όχι πως είσαι ζεστά, αλλά να, έτσι, λίγο να χουζουρέψεις. Είναι ένα κρύο πρωινό του Φλεβάρη. Στο δωμάτιο η 65χρονη Μαρία μόλις έχει ξυπνήσει. Δεν κοιμήθηκε και πολύ καλά. Ίσως το κρύο, ίσως το άγχος, λίγος ο ύπνος.

- Καλημέρα μαμά. Ξύπνησες;

- Ναί Άννα. Σηκώθηκα.

(Η Άννα είναι η 40άρα πια θυγατέρα της Μαρίας.)

- Θα πας για δουλειά; Σου είπε να πας σήμερα;

- Ναι Άννα. Μου είπε ότι θα με χρειαστεί τρεις ώρες. Θα μου δώσει μερικά ευρώ και λίγο πετρέλαιο ίσως και λίγα τρόφιμα. Θα φτιάξω σήμερα μια σούπα. Να ρουφήξω κι εγώ λίγο ζουμί.

- Πως θα πας καλέ μητέρα; Δεν υπάρχει δραχμή ούτε για λεωφορείο.

- Μην ανησυχείς. Έχει αμάξι που γυρνάει και μας μαζεύει από τα σπίτια. Είναι πολύ καλός άνθρωπος. Μας σκέφτεται να μην κουραζόμαστε πήγαινε-έλα με τα πόδια.

- Τι λες καλέ μαμά. Ξέρετε, όλοι εκεί μέσα, πόσα κερδίζει αυτός από τη δική σας δουλειά; Έχει τόσα σπίτια, λεφτά σε τράπεζες στο εξωτερικό, αυτοκίνητα, δύο εργοστάσια στα Βαλκάνια. Και κοίτα τι σας δίνει για πληρωμή.

- Παιδί μου τι λες; Εάν δεν ήταν κι αυτός πως θα ζούσαμε; Καλά είμαστε και μη μιλάς καθόλου.

- Ρε μαμά. Όταν ο μπαμπάς σκοτώθηκε στο εργοστάσιο του, που δούλευε χωρίς ένσημα, από φορτωμένη παλέτα που έπεσε επάνω του, τον παρουσίασε σαν πελάτη στο εργοστάσιο και μάλιστα είπε ότι από δικό του λάθος βρέθηκε σε απαγορευμένη περιοχή στην αποθήκη. Κανένας συνάδελφός του δε μίλησε γιατί φοβήθηκε και εμείς δεν πήραμε δραχμή αποζημίωση.

- Μη μου τα θυμίζεις αυτά. Εσύ, έχεις κάτι να κάνεις σήμερα ή θα τεμπελιάσεις πάλι;

- Να τεμπελιάσω; Υπάρχει δουλειά και δεν το ξέρω; Ψάχνω και δεν μπορώ να βρώ τίποτα.

- Τι να βρεις κόρη μου; Αγράμματη έμεινες. Δεν διάβαζες όπως έπρεπε και να η κατάντια σου.

- Όχι μάνα. Φτάνει. Μη το λες αυτό. Γιατί δεν θέλω να σου μιλήσω άσχημα. Φτάνει πια. Κάθε πρωί τα ίδια.

- Δηλαδή τι να μου πεις; Τι έχεις να πεις εσύ για μένα: Δε σε μεγάλωσα; Ακόμα δεν δουλεύω;

- Με μεγάλωσες. Μόνο σωματικά. Τη ψυχή μου πότε τη μεγάλωσες; Την αξιοπρέπειά μου τι την έκανες;

- Τι θες να πεις;

- Όταν κόψανε τις συντάξεις μάνα, σε θυμάμαι να λες με το μπαμπά πως δεν πειράζει. Συνταξιούχοι είμαστε εμείς να μας νοιάζει; Όταν αργότερα απόλυαν τους δημοσίους υπαλλήλους έλεγες ότι αυτοί έφταιγαν για τη κρίση επειδή ο μπαμπάς δούλευε σε εργοστάσιο. Όταν κόψανε όλους τους μισθούς έλεγες ότι είναι ανάγκη για να σωθεί δήθεν η χώρα. Όταν αποφάσισαν να δουλεύει ο κόσμος μέχρι τα 80 εσύ τι έκανες: Είμαστε νέοι έλεγες. Μέχρι τότε θα έχουν φτιάξει τα πράγματα, έλεγες. Το είπε και ο πρωθυπουργός. Έλεγες. Όταν απεργούσαν στο εργοστάσιο που σκοτώθηκε ο πατέρας μου, αυτός πήγαινε και δούλευε, γιατί λέει ήταν καλός άνθρωπος και του έδινε δουλειά. Και ακόμα και σήμερα με αμοιβή λίγο πετρέλαιο και λίγα τρόφιμα, χωρίς ένσημα, είσαι έτοιμη να πας να δουλέψεις γι αυτόν μάνα. Όταν η τράπεζα μας πήρε ότι είχαμε, εσύ έλεγες πως καλά μας έκαναν γιατί δεν πληρώναμε. Όταν έκλεισαν το σχολείο μου μάνα, και στοιβαχτήκαμε 40 παιδιά σε μία τάξη, χωρίς να μπορεί ο δάσκαλος να ασχοληθεί μαζί μας όπως έπρεπε, εσείς, αγράμματοι, δεν μπορούσατε να με βοηθήσετε, καθόσουν σπίτι. Δεν πάλεψες για τίποτα. Όποιος θέλει να διαβάσει, διαβάζει, μου έλεγες και δεν έκανες τίποτα. Σε εκείνες τις εκλογές του 2012, πριν 30 χρόνια, φοβόσουν την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί έλεγες ότι εάν μας διώξουν θα πεινάσουμε. Τώρα δεν πεινάμε μάνα; Έλεγες να μην έρθουν οι κομουνιστές γιατί θα μας πάρουν το σπίτι. Και μας το πήρε η τράπεζα. Βάπτιζες αριστερούς αυτούς που μετά συνεργάστηκαν μεταξύ τους για να καταντήσουμε εμείς έτσι. Φοβόσουν τους αλλοδαπούς, αλλά τους Γερμανούς και το ΔΝΤ, και αυτοί αλλοδαποί ήταν, τους δεχόσουν σαν σωτήρες. Περίμενες την κυβέρνηση που θα σχηματιστεί να σου δώσει να φας. Η λύση μάνα ήταν να παλαίψεις για τη ζωή σου. Να μην καθόσουν στο καναπέ βλέποντας στην τηλεόραση όλους αυτούς που σε γέμιζαν ψέματα. Αλλά αυτό ήταν το δύσκολο για σένα. Να παλαίψεις. Κοίτα τώρα τη κατάντια μας; Η λαϊκή εξουσία, μάνα, ήταν η μόνη λύση. Θα μπορούσες να απολαμβάνεις τώρα αυτά που παράγεις. Πόσα πράγματα από αυτά που εσύ δημιουργείς στο εργοστάσιο μπορείς να αποκτήσεις; Τίποτα. Αλλά εσύ φοβόσουν, όχι γιατί διαφωνούσες με όλα αυτά αλλά γιατί τα έλεγαν οι κομουνιστές, Αυτό φοβόσουν. Φοβόσουν να αγωνιστής. Εσύ δεν ήσουν άξια να παλέψεις για τη ζωή σου. Για τη ζωή μου. Για το μέλλον μας. Και ρίχνεις ευθύνες σε εμένα; Φτάνει πια μάνα. Φτάνει πια."

Αυτός ίσως να είναι ένας πραγματικός διάλογος με το δεκάχρονο, σήμερα, παιδί σας, μετά από δέκα, είκοσι ή τριάντα χρόνια. Χωρίς να φοβάστε λοιπόν, ούτε την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε τον αγώνα για την Λαϊκή Εξουσία, ούτε να αφήσετε να σας κοροϊδεύουν με ψεύτικες υποσχέσεις και ψεύτικους εκβιασμούς. Δεν υπάρχει αριστερά, σήμερα, με τη στενή έννοια του όρου. Υπάρχουν κομουνιστές που εκφράζονται από το ΚΚΕ, δεξιοί, άλλοι πιο φιλελεύθεροι άλλοι πιο συντηρητικοί που εκφράζονται από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον Καμένο και τη Μπακογιάννη, τα διάφορα δεκανίκια, τουλάχιστον στα βασικά σημεία της πολιτικής των προηγούμενων, με "αριστερό" μανδύα, και εκφράζονται από το ΣΥΡΙΖΑ, τον Κουβέλη και την Κατσέλη και τους φασίστες που εκφράζονται από το ΛΑΟΣ και την Χρυσή Αυγή. Εσύ διαλέγεις σε ποιά από τις τέσσερις βασικές κατηγορίες θα ρίξεις τη ψήφο σου. Τώρα νομιμοποιείς με την επιλογή σου όλα τα δεινά που σου δημιούργησαν. Μη το επιτρέψεις. Κοίτα τα παιδιά σου στα μάτια την Κυριακή το πρωί, και ψήφισε με τέτοιο τρόπο ώστε να είσαι σίγουρος ότι η παραπάνω ιστορία δεν θα αφορά εσένα στο άμεσο ή έμμεσο μέλλον. Ψήφισε το κόμμα που σίγουρα θα σου λέει τα ίδια πράγματα και στις 7 Μαίου. Έχεις μία ευκαιρία πριν ξεκινήσει ο δεύτερος γύρος εξολόθρευσης της εργατικής τάξης και των κεκτημένων της. Μάθε και αντέδρασε.