Κατάντια

Τελικά παγιώνεται, άθελά μου, η αραιή επικοινωνία λόγω έλλειψης χρόνου. Και έτσι όμως είναι καλά.

Θαυμάσαμε όλοι εχτές, όσοι είχαν το κουράγιο να παρακολουθήσουν, τη βουλή. Δεν θα μπω στην ουσία της συνεδρίασης, γιατί κατά τη γνώμη μου δεν υπήρχε ουσία. Υπήρχε μόνο μια κοκορομαχία, ψεύτικη και στημένη από το ίδιο το σύστημα, για να ασχοληθούμε όλοι με το εάν, οι απόλυτα στοιχισμένοι βουλευτές πίσω από τις ορέξεις του αρχηγού τους, ψηφίσουν για την παραπομπή του Βενιζέλου ή του Παπανδρέου.

Γιατί ποιος μπορεί να αμφισβητήσει ότι όλος αυτός ο τσακωμός ήταν για να μαζέψουμε ψηφαλάκια και να καταφέρουμε να πάρουμε την εξουσία; Τι έχει αλλάξει σήμερα στη ζωή των Ελλήνων και την πορεία της χώρας από την παραπομπή του Παπακωνσταντίνου ή την μη παραπομπή των υπολοίπων. Τίποτα απολύτως.

Γιατί το σύστημα έχει τις άμυνές του. Είναι καλά θωρακισμένο. Ξέρει να ελίσσεται και να βρίσκει διεξόδους για να επιβιώνει. Και όταν αυτό το σύστημα έρθει, νομοτελειακά,  σε κρίση τότε την κρίση αυτή τη βαφτίζει οικονομική και την μεταφέρει στο λαό. Στον εργαζόμενο που είναι η κινητήριος δύναμη αυτού του συστήματος. Αυτό το ξέρει ο απλός λαός. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι λειτουργεί σαν κινητήριος δύναμη οποιουδήποτε συστήματος διαλέξει να έχει.

Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο εργάτης σήμερα είναι ότι σε οποιοδήποτε σύστημα και να βρίσκεται, θα λειτουργεί και θα παράγει το ίδιο. Θα κουράζεται και θα δημιουργεί το ίδιο. Η διαφορά είναι ότι σε ένα άλλο σύστημα θα αμείβεται διαφορετικά, θα ονειρεύεται διαφορετικά, θα αυτοοργανώνεται διαφορετικά, θα απολαμβάνει διαφορετικά.

Όπως έγραψε και ο Μπρεχτ στο έργο του "ο κύριος Πούντιλα και δούλος του ο Μάτι", "στη γη εάν της δώσεις πολύ κόπο και ιδρώτα θα στο ανταποδώσει με πολύ καρπό. Το θέμα είναι ποιος βάζει τον κόπο και ποιος παίρνει τον καρπό".

Φανταστείτε ένα παιδί που το έχεις σε ένα σπίτι κλεισμένο, με φαγητό, ύπνο και όταν μεγαλώσει, ενήλικας πια, αρχίζει η εκμετάλλευσή του. Από μικρό παιδί όμως του λες ότι η απόλυτη καταστροφή του είναι να ανοίξει την πόρτα και να βγει στο δρόμο. Θα πεινάει, θα κρυώνει δεν θα έχει δουλειά, θα χάσει τη "στοργή" του "νοικοκύρη" που τον φροντίζει. Τι μένει σε αυτόν τον άνθρωπο; Τίποτα. Εκτός κι εάν βρει το θάρρος να ανοίξει τη πόρτα. Γιατί εάν κάθεται και παρακαλάει κάποιος άλλος να το κάνει γι αυτόν, δεν θα γίνει ποτέ.

Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας. Μη παρακαλάτε. Διεκδικήστε.

Από την αρχή της ανάρτησης, εσκεμμένα, αναφέρομαι στο σύστημα. Όσοι αναρωτηθήκατε για την αοριστία της λέξης έχετε δίκιο. Το "σύστημα" είναι ένας πολύ αόριστος όρος. Γι αυτό για να λέμε τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα δανείζομαι τον πολύ εύστοχο τίτλο του βιβλίου του Νίκου Μπογιόπουλου.

"Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε"

Και για να μη ξεχνάμε, σαν σήμερα το 1996 ο Κωνσταντίνος Σημίτης εκλέγεται από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ πρωθυπουργός και πρόεδρος του κινήματος. Θαυμάστε τι ψήφιζε ο λαός μας και τι συνεχίζει να ψηφίζει.