Μέτρα Και Ανοχή Του Λαού

Μετά από μία μακρυά σιωπή, η οποία οφείλεται σε διάφορους λόγους, επέστρεψα, μία μέρα μετά την "μεγάλη" απεργία στην Ελλάδα και την επίσης "μεγάλη" συγκέντρωση στην Αθήνα.

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μιλάμε για δύο εκατομμύρια ανέργους με μεγάλο μέρος από αυτούς να βρίσκονται στην Αθήνα. Εκτός από τους ανέργους, να θυμίσω ότι άνεργοι θεωρούνται αυτοί με δελτίο ανεργίας εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ, υπάρχουν και άλλοι τόσοι αυτοαπασχολούμενοι, τουλάχιστον, που δεν έχουν δουλειά. Και πόσοι ακόμη ιδιοκτήτες καταστημάτων που η έκφραση "μπήκε πελάτης στο μαγαζί" είναι κάτι που έλεγαν παλιά, σαν τα παραμύθια της γιαγιάς. Όλοι αυτοί με τις οικογένειες τους, ίσως, μόνο στην Αθήνα μας κάνει περίπου τρία εκατομμύρια κόσμο.Όλοι αυτοί, λοιπόν, αναρωτιέμαι που βρίσκονταν εχτές; Δεν αισθάνονται την ανάγκη να εκφράσουν την οργή τους για όσα συμβαίνουν; Έστω να φωνάξουν ένα σύνθημα για να ξεσπάσουν. Να γυρίσουν σπίτι τους και να αισθάνονται απλά πιο ήρεμοι. Να πουν στα παιδιά τους ότι έκαναν το ελάχιστο που μπορούσαν να κάνουν.

Το παραπάνω είναι μία πολύ απλοϊκή αφορμή και κίνητρο για να συμμετέχει κάποιος σε μία απεργιακή συγκέντρωση. Η σημασία της συμμετοχής όμως είναι καθαρά πολιτικό ζήτημα. Είναι η ανάγκη που νιώθει κάποιος να αντιδράσει στο ελάχιστο για αυτά που θέλουν να του επιβάλλουν. Για όλα αυτά που θέλουν να αποφασίζουν άλλοι για εμάς χωρίς εμάς. Είναι η επιλογή του κόσμου να μη μένει παθητικός σε όσα του κάνουν. Είναι η επιλογή κάποιου να επιλέξει ακόμη και την ομάδα που μαζί της θα πορευτεί στον δρόμο της αξιοπρέπειας και του αγώνα. Είναι η επιλογή των συνθημάτων που θα φωνάξει και που θα ακουστούν σε όλη την Ευρώπη και ίσως ξεσηκώσουν και τους άλλους λαούς. Είναι τελικά η στάση ζωής και η φιλοσοφία της ύπαρξης του καθένα από εμάς. Είναι ο στόχος της πάλης αυτής να ανατραπεί οριστικά αυτή η πολιτική και όχι απλά να την αλλάξουμε λίγο.

Όλοι αυτοί που τυφλώνουν τον κόσμο με τη δήθεν οικονομική κρίση, σε λίγο καιρό με τη δική μας ανοχή και στάση, δεν θα έχουν την ανάγκη να μας κοροϊδεύουν πια. Θα βγαίνουν στα Μέσα Μαζικής Εγκεφαλοπάθειας και θα μας λένε ξεκάθαρα και χωρίς δικαιολογίες πως για τον επόμενο μήνα απαγορεύονται οι πληρωμές σε μισθούς και συντάξεις. Χωρίς λόγο. Έτσι. Γιατί το αποφάσισε το ΔΝΤ ή η εγχώρια κεντροδεξιοαριστερή κυβέρνηση κατά πολλούς. Κατά τη δική μου άποψη εγκάθετη με διατεταγμένη υπηρεσία, κεφαλαιοδουλική κυβέρνηση. Γιατί ποιος μπορεί να πιστέψει ότι θα μπορούσε να υπάρξει τέτοια κυβέρνηση χωρίς την έγκριση του ντόπιου και ξένου πλουτοκρατικού μηχανισμού. Ποιος ζει το παραμύθι ότι εμείς πραγματικά αποφασίσαμε για την συγκεκριμένη κυβέρνηση;

Αυτό όμως που μπορούμε πραγματικά να αποφασίσουμε είναι να σηκωθούμε από τον καναπέ μας και να αντισταθούμε, να παλέψουμε, να διεκδικήσουμε το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας. Σε κάθε χώρο. Στη δουλειά, στο σωματείο μας (εργατικό ή σκακιστικό), στην ΕΣΟ, στην καθημερινότητα μας. Αυτοί είναι οργανωμένοι και έχουν τα μέσα να μας χτυπήσουν απλά με το να σηκώσουν το χεράκι τους σε διάφορες ψηφοφορίες στη βουλή λέγοντας χωρίς ντροπή "ναι σε όλα". Έχουν τους κρατικούς και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς να μας αντιμετωπίσουν. Έχουν το κεφάλαιο να χρηματοδοτεί κάθε τους ενέργεια, έχουν ίσως όλα τα μέσα να διαλύσουν τις ζωές μας και να μας κάνουν σκλάβους. 

Εμείς τι έχουμε άραγε;

Το Δίκιο με το μέρος μας. Και είναι πιο δυνατό απ' όλα τα άλλα. Εκμεταλεύσου το.