2011. Ολη η Ελλάδα ένα "Πολυτεχνείο"

Πολλά έχουν γραφτεί για τη μέρα που ξημερώνει. Και πάντα αυτή τη μέρα την έχουμε ξεχωριστή μέσα στη καρδιά μας. Ίσως γιατί πολλοί από εμάς την έζησαν. Εκείνη τη νύχτα με το ραδιοφωνάκι συντονισμένο στο σταθμό του πολυτεχνείου αλλά και απόλυτα συντονισμένοι με τη καρδιά και τη φωνή των φοιτητών που ήταν κλεισμένοι μέσα. Αλλά και όσοι δεν τη ζήσαμε οι ιστορίες, τα ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα είναι αρκετά για να μας κάνουν να σκεφτούμε. 

Εγώ θα ήθελα να σταθώ στον παραλληλισμό του τότε και του τώρα που αναπόφευκτα έρχεται στο μυαλό όλων σε αυτήν τη μοντέρνα και καπιταλιστικής έκδοσης δημοκρατία που ζούμε. Δεν θέλω να αναφέρω επιχειρήματα και παραδείγματα για να πείσω ή να αποδείξω τα λεγόμενα ή καλύτερα τα γραφόμενά μου.

Οι στίχοι του Ιάκωβου Καμπανέλη που ακούστηκαν από τις φωνές της Τζένης Καρέζη και του Νίκου Ξυλούρη στο Μεγάλο μας Τσίρκο το 1973, με τη βοήθεια της μουσικής του Σταύρου Ξαρχάκου, μαρτυρούν πολλά και αποδεικνύουν ακόμη περισσότερα.

Μεγάλα νέα φέρνω από 'κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από 'ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες

Και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανογράφοι
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες

Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι
σαράντα με το λάδι και το ξύδι

Κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι
Οι αγώνες που' χεις κάνει δεν 'φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε

Λαέ, μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί

Κάθε ομοιότητα με τη σημερινή κατάσταση και τη σημερινή ψυχολογία των Ελλήνων δε είναι καθόλου συμπτωματική. Άπλα σκεφτείτε και διαλέξτε το δρόμο του αγώνα. Για να σπάσουμε και αυτά τα δεσμά του σήμερα.